Dożynki Gminno - Parafialne 2018

26 sierpnia obchodziliśmy Uroczystość Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej. W tym dniu dziękowaliśmy Bogu za szczególną rolę Maryi w dziejach całego narodu, ale także za tegoroczne zbiory – owoc pracy rolników. Mszy Świętej dożynkowej przewodniczył ks. prałat dr Robert Gołębiowski, który w tym roku otrzymał wyróżnienie - Statuetkę Szycha Garbacka w kategorii „Działalność społeczna i troska o człowieka”. Nagrodę wręczyli: Pan Robert Kowalczyk – Wójt Gminy Garbatka-Letnisko, Pani Teresa Fryszkiewicz – Sekretarz Gminy, Pan Włodzimierz Mazur – Przewodniczący Rady Gminy.

Maryjny charakter dożynkowego dnia szczególnie podkreślił ks. prałat Robert, który homilię zakończył antyfoną do Najświętszej Maryi Panny („Pod Twoją obronę”), uważaną za najstarszą zachowaną modlitwę maryjną. Oddajmy jeszcze raz Matce wszystkie nasze radości i smutki, naszą Garbatkę - „Małą Ojczyznę”, o której z takim wzruszeniem i miłością wspominał Ksiądz Prałat, i której piękno rozsławia służąc Bogu w Watykanie – z dala od rodzinnej miejscowości. Nie mogło zabraknąć staropolskiego gestu łamania chleba, który rozpoczął ks.kan. Augustyn Rymarczyk – proboszcz naszej parafii.

Prezentacja sołectw Gminy Garbatka – Letnisko, występ pani Moniki Boras oraz Aleksandry Kowalczyk, niezastąpiony Chór Seniora „Wrzos” – te atrakcje umiliły wspólne biesiadowanie w sali gimnastycznej Publicznej Szkoły Podstawowej im. Królowej Jadwigi w Garbatce-Letnisko.

15 sierpnia Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

Prawda o Wniebowzięciu Matki Bożej stanowi dogmat naszej wiary, choć formalnie ogłoszony stosunkowo niedawno - przez papieża Piusa XII 1 listopada 1950 r. w konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus:

"...powagą Pana naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej" (Breviarium fidei VI, 105)

Orzeczenie to papież wypowiedział uroczyście w bazylice św. Piotra w obecności prawie 1600 biskupów i niezliczonych tłumów wiernych. Oparł je nie tylko na innym dogmacie, że kiedy przemawia uroczyście jako wikariusz Jezusa Chrystusa na ziemi w sprawach prawd wiary i obyczajów, jest nieomylny; mógł je wygłosić także dlatego, że prawda ta była od dawna w Kościele uznawana. Papież ją tylko przypomniał, swoim najwyższym autorytetem potwierdził i usankcjonował.

Przekonanie o tym, że Pan Jezus nie pozostawił ciała swojej Matki na ziemi, ale je uwielbił, uczynił podobnym do swojego ciała w chwili zmartwychwstania i zabrał do nieba, było powszechnie wyznawane w Kościele katolickim. Już w VI wieku cesarz Maurycy (582-602) polecił obchodzić na Wschodzie w całym swoim państwie w dniu 15 sierpnia osobne święto dla uczczenia tej tajemnicy. Święto to musiało lokalnie istnieć już wcześniej, przynajmniej w V w. W Rzymie istnieje to święto z całą pewnością w wieku VII. Wiemy bowiem, że papież św. Sergiusz I (687-701) ustanawia na tę uroczystość procesję. Papież Leon IV (+ 855) dodał do tego święta wigilię i oktawę.

Czytaj więcej...

Plenerowe Warsztaty Ikonopisania

W dniach 6 - 12 lipca 2018 r. odbyły się plenerowe warsztaty ikonopisania: Oblicze Chrystusa Pantokratora. Zajęcia zgłębiania techniki malowania połączonej z codzienną modlitwą miały miejsce w Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych w Garbatce-Letnisko. Końcowy efekt pracy był dla wszystkich wysoce zaskakujący. Zapewne dlatego, że ikona to nie tylko człowiek i jego talent malarski, ale rodzaj modlitwy, w której zapraszamy Boga, by przejął inicjatywę w tworzeniu obrazu. W niedzielę (12.08.2018 r.) wszystkie Ikony zostały pobłogosławione w naszym kościele podczas Mszy Świętej o godzinie 10.30 przez o. Jacka Wróbla SJ, który był organizatorem i głównym prowadzącym warsztaty.

Święto patronalne naszego kościoła

Dzień odpustu w naszej parafii (2 lipca 2018 r.) to czas szczególnej łaski związanej z możliwością uzyskania daru duchowego - odpustu zupełnego. Ten dzień zapisał się w pamięci parafian jako pełen radości i wdzięczności Bogu za dar kapłaństwa ks. Filipa Lorenca. Ks. Filip pobłogosławił osobiście wszystkich uczestniczących w Mszy Świętej oraz rozdał obrazki, na których zapisane zostało motto jego kapłańskiej posługi „Filipie, kto Mnie widzi, widzi także i Ojca” J 14,9. Pamiętajmy wraz ze św. Janem Marią Vianneyem, że „po Bogu, kapłan jest wszystkim! (...). Gdybyśmy dobrze zrozumieli, czym jest ksiądz na ziemi, umarlibyśmy: nie z przerażenia, lecz z miłości... Bez księdza śmierć i męka naszego Pana nie służyłyby do niczego. To ksiądz kontynuuje na ziemi dzieło zbawienia...”. Ogarnijmy naszych kapłanów żarliwą modlitwą, by otoczeni opieką Boga Ojca i Matki Najświętszej nie tylko wzrastali w wierze, ale owocnie pracowali w winnicy Pana.

Powitanie ks. Filipa Lorenca

1.07.2018 r. przywitaliśmy nowego wikariusza - ks. Filipa Lorenca. Dziś oddaliśmy Bogu drogę Jego kapłaństwa, wyrażając naszą odpowiedzialność za wzrost duchowy oraz modlitewną opiekę. Życzymy ks. Filipowi, by otoczony modlitwą wzrastał w wierze i  świętości.

A oto słowa Biskupa Henryka Tomasika skierowane do Neoprezbiterów:

– Pierwszą parafię pamięta się bardzo długo; związana jest zawsze z wielkimi przeżyciami i wspomnieniami. Życzę, aby nasi neoprezbiterzy przez swoją posługę duszpasterską mogli jak najowocniej budować Chrystusowy Kościół. Aby służyli pogłębieniu wiary Ludu Bożego. Oby pomogli młodzieży i dorosłym być bliżej Chrystusa. Oby ten czas spędzony w tych pierwszych parafiach zaowocował chwałą Bożą, wzrostem duchowym wiernych, a także pogłębieniem formacji kapłańskiej samych księży. Niech Pan Bóg błogosławi naszym neoprezbiterom.

Szczęść Boże

Podziękowanie ks. Łukaszowi

Niech życzenia przekazane przez rodziny Domowego Kościoła przypomną jeszcze raz wszystkim, jak wielkim błogosławieństwem jest dla nas ks. Łukasz. Jest nadal, gdyż owoce Jego czteroletniej posługi będziemy zbierać przez wiele lat.

Księże Łukaszu

Jakie to szczęście spotkać kogoś, kto już to wie, kto nasze zwątpienia zamienia w pewność.

Kto wyruszył z nami w podróż w poszukiwaniu ziemi obiecanej, rozbudzał w nas marzenia, ale jednocześnie wskazywał drogę.

Pasterza, który dbał o to, byśmy pili ze źródła wody żywej i grzali się w ogniu gorejącego krzewu.

Nauczyciela, który siał Słowo – mając nadzieję, że wzejdzie plonem stokrotnym.

Opiekuna, który zapobiegliwie dolewał oliwy do naszych lamp, aby jej nie zabrakło na powitanie tego najważniejszego Gościa.

Ojca, który z radością witał w swym progu marnotrawnego syna.

Kapłana, który łamiąc się z nami ofiarnie Chlebem karmił nas do syta.

Człowieka, który każdego dnia troszczył się o to, byśmy stali się solą ziemi.

Dziękując dziś Panu Bogu za twoją obecność wśród nas, za wszystko dobro, które się stało naszym udziałem , za czas, siły i talenty, którymi służysz ludziom, w końcu za budowanie domu na skale. Życzymy abyś dalej podążał tą drogą, którą sam Pan Bóg Ci wyznaczył

Szczęść Boże

Z lotu ptaka

Z lotu ptaka

ks. Filip Lorenc nowym wikariuszem naszej parafii

Bp Henryk Tomasik posłał na placówki wyświęconych w tym roku księży. Już 1 lipca do naszej parafii przybędzie następca ks. Łukasza – ks. Filip Lorenc. Otoczmy nowego wikariusza modlitewną opieką, by wypełniła się w nim wola Boża.

Zapraszamy także na Mszę Świętą dziękczynną w intencji ks. Łukasza (środa – 27 lipca 2018 r – godz. 18.00). Podziękujmy Bogu za cztery lata Jego owocnej pracy i prośmy o błogosławieństwo Boga Ojca oraz opiekę Matki Kapłanów w każdej parafii, do której zostanie posłany.

Tajemnica Bożego wezwania

Nasz parafianin - kleryk Patryk Golczyński - przyjął święcenia diakonatu. Otoczmy diakona Patryka ufną modlitwą, zawierzając Jego rozwój duchowy Trójcy Przenajświętszej przez ręce Maryi Matki Kapłanów. 

Dnia 9 czerwca nasze seminarium przeżywało kolejną wielką uroczystość – jedenastu kleryków z V roku przyjęło święcenia diakonatu. Jest to kolejny stopień w drodze do kapłaństwa. Na uroczystej jutrzni, w kaplicy seminaryjnej, kandydaci złożyli uroczyste wyznanie wiary, w którym wyznali, że będą zachowywać i nauczać prawd podawanych przez Kościół za dogmaty wiary. Zobowiązali się do przestrzegania celibatu, posłuszeństwa oraz do codziennego odprawiania Liturgii Godzin. 

Liturgia święceń rozpoczęła się o godzinie 10.00 w radomskiej katedrze. Zgromadzeniu przewodniczył bp Piotr Turzyński. Obecny byli bp Adam Odzimek oraz ks. rektor Jarosław Wojtkun wraz ze wspólnotą seminarium. Licznie stawili się także księża, rodziny oraz przyjaciele wyświęconych. Po przedstawieniu kandydatów do święceń ks. bp Piotr Turzyński wygłosił homilię, w której wskazał, że powołanie zaczyna się w domu rodzinnym i wspólnocie parafialnej. W seminarium następuje etap rozeznania Bożego wezwania i uczenia się słuchania głosu Boga.

Biskup zachęcił diakonów do wybrania swojego kształtu służby. Wspomniał o etosie polskiego kapłana, oddanego całkowicie powierzonym sobie ludziom. W czasach II Wojny Światowej wielokrotnie kapłani wykazywali się bohaterską postawą: “byli kapelanami w wojskach partyzanckich, jechali razem z ludźmi na Syberię, niektórzy po prostu nie chcieli ich zostawić. Mówili, że nie wolno załamywać rąk”. Przywołana została sylwetka ks. prałata Marcelego Prawicy, który przez wiele lat pracował w Zambii. Nie miał niczego dla siebie, a jego dom był zawsze otwarty. Nigdy nie denerwował się, gdy był okradany, ponieważ uważał, że złodziejowi widocznie to było potrzebne. Kiedy jeździł do miasta zdarzało się, że wracał bez spodni, w samej albie, ponieważ oddawał je biedakom.

Po homilii nastąpiła dalsza część liturgii święceń. Po odśpiewaniu Litanii do Wszystkich Świętych nowo wyświęceni diakoni założyli stuły opadające na prawy bok oraz dalmatyki.

Na koniec Mszy diakoni podziękowali wszystkim za troskę i miłość, której doświadczali w swoim w życiu. Tę wdzięczność, w imieniu wszystkich współbraci wygłosił dk. Wojciech Jończyk. Po zakończeniu liturgii w katedrze nowi diakoni rozjechali się do swoich rodzinnych parafii, gdzie następnego dnia wygłosili homilie.

Krzysztof Zając, rok I

Artykuł zaczerpnięty ze strony Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu http://seminarium.radom.pl

Wigilia Zesłania Ducha Świętego

"Gdy przyjdzie Duch Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie" (J 15, 26).

19 maja 2018 r. – w wieczór poprzedzający Uroczystość Zesłania Ducha Świętego - wierni wraz z duszpasterzami wspólnie uwielbili Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego. Wieczór uwielbienia poprowadził ks. Łukasz Bociek. Ks. Łukasz mówił o miłości Boga Ojca do którego możemy zwracać się Tato, jedności Trójcy Świętej i Duchu Świętym – Duchu Miłości. W tajemnicę Zesłania Ducha Świętego wprowadził zebranych film – Lectio Divina.

Wierni skupieni u stopni ołtarza doświadczyli bliskości wspólnoty płynącej z nierozerwalnej jedności Trójcy Świętej, a w modlitwie „Ojcze nasz” oddali siebie nawzajem Bogu Ojcu. Dobrowolne zawierzenie się Stwórcy otworzyło drogę do Nieba – do Boga Ojca.

W modlitwie wstawienniczej kapłanów – ks. Łukasza i ks. Macieja (którego obecność ucieszyła wszystkich) - sam Duch Święty «przyczyniał się za świętymi zgodnie z wolą Bożą» (Rz 8, 26-27)”. Dla tych, którzy pragnęli stanąć w czystości przed Tatą, w ciszy konfesjonału czekał ks. kan. Augustyn Rymarczyk – proboszcz naszej parafii.

 Wieczór wypełnił śpiew scholii młodzieżowej. Zabrzmiały takie pieśni jak: „Ogarnij mnie płomieniu”, „Duchu Święty przyjdź”, „Przyjaciela mam”.

Tak przygotowani, rozmodleni i radośni wierni już doświadczyli obecności i działania Parakleta. Owoce spotkania zostały zawierzone Maryi, bowiem spotkanie zakończył Apel Jasnogórski.  Dziękujemy Bogu Ojcu za Ducha Świętego oraz Kapłanów, którzy z żarem i miłością prowadzą nas prostą drogą do Ojca, który jest w Niebie.

Drodzy Kapłani!

Nie byłoby nas dzisiaj tutaj, gdyby Jezus nas tu nie zaprosił.
Nie byłoby Was kapłanów i nie spotykalibyśmy się  na Eucharystii, gdyby Jezus tego nie zapragnął.
Wtedy w Wieczerniku zaprosił nas do spożywania Swojego Ciała i Krwi i powołał Was,  abyście  uobecniali Go  na każdej Mszy Świętej.
On spotkał się wtedy z Apostołami,  ale już wtedy miał na myśli każdego z nas.
„Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem”

Drodzy Kapłani!
Dziękujemy Wam, za to, że odpowiedzieliście Jezusowi „TAK”, kiedy zaprosił Was, byście Mu służyli, a przez to służyli nam.
Dziękujemy, że przez Wasze zatroskane serca przejawia się troska Jezusa.
Dziękujemy, że w Waszych napomnieniach słyszymy słowa Chrystusa, często bezkompromisowe  i trudne, ale Jego.
Dziękujemy, że przez Was, Jezus może do nas przyjść w sakramentach, szczególnie dziś dziękujemy za każdą Eucharystię i Sakrament Pojednania, za ręce podniesione do błogosławieństwa.
Dzięki, że nie szczędzicie czasu i siły narzeczonym, małżeństwom, rodzinom, dzieciom, młodzieży, że każdy Wasz parafianin leży Wam na sercu. 
Widzimy tą Waszą troskę  i trud i bardzo ich potrzebujemy.
Dzięki za wielką troskę o Jego świątynię i piękno liturgii.
Dzięki za piękne rekolekcje, wyjazdy a także trampoliny, ogniska i piłkę.
A przede wszystkim za wierność Jezusowi.

Drodzy Kapłani!
Życzymy Wam niegasnącej radości Dziecka Bożego
Otwartości na działanie i dary Ducha Świętego.
Wasze powołanie to podążanie za Jezusem i prowadzenie nas do Niego, to nasze wspólne wędrowanie, więc życzymy Wam wytrwałości w tej drodze.

Zapewniamy o pamięci w modlitwie.   

Parafianie

Chrystus Zmartwychwstał Alleluja!

Mając więc arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary. Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę dla uzyskania pomocy w stosownej chwili.
(Hbr 4,14-16 )

Niech Chrystus podniesie w nas z martwych wiarę, nadzieję i miłość!  Niech zmartwychwstaną więzi miłości! Do żony, męża, do dzieci i do rodziców, aby radość Boża była w Was i aby radość Wasza była pełna.  Radujcie się zawsze w Panu! Jeszcze raz powtarzam; radujcie się! Niech zajaśnieje w codzienności Chrystus!

Życzą kapłani i siostry zakonne.

Triduum Paschalne

W Kościele kończy się Wielki Post i zaczyna najkrótszy okres liturgiczny w ciągu roku. Triduum Paschalne Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pańskiego, to szczyt całego roku liturgicznego. Święta Wielkanocne nie są może tak rodzinne i ciepłe jak Boże Narodzenie, jednak dla chrześcijan mają ogromne znaczenie. Zmartwychwstanie Jezusa to centralna uroczystość w roku liturgicznym.

Pod koniec IV wieku św. Ambroży pisał o „świętym triduum” na oznaczenie dni, w których Jezus cierpiał, spoczywał w grobie i powstał z martwych. U św. Augustyna znajdziemy zaś określenie „najświętsze triduum ukrzyżowanego, pogrzebanego, wskrzeszonego”. Triduum Paschalne to okres obejmujący trzy niepowtarzalne dni w życiu każdego chrześcijanina. To właśnie w tym czasie wierzący mogą przygotować się na przyjście Chrystusa. To czas celebracji najważniejszych momentów katolickiej wiary: męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Triduum Paschalne to szczyt całego roku liturgicznego. Rozpoczyna się liturgią Eucharystyczną Wieczerzy Pańskiej wieczorem w Wielki Czwartek, a kończy Nieszporami Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego. Oprócz Mszy św. Wieczerzy Pańskiej Święte Triduum obejmuje liturgię Męki Pańskiej w Wielki Piątek oraz liturgię Wigilii Paschalnej, która rozpoczyna się w sobotę po zachodzie słońca. Centrum i szczyt tych dni stanowi liturgia Wigilii Paschalnej. Trzeba podkreślić, że żaden dzień z życia Pana Jezusa nie został tak dobrze udokumentowany jak Wielki Czwartek i Wielki Piątek. Jest to uderzająca pieczołowitość Ewangelistów.

Misterium Paschalne

Dla wielu chrześcijan to pojęcie związane szczególnie ze zbliżającymi się świętami jest nieznane i tajemnicze. „Misterium” w sensie chrześcijańskim oznacza niewidzialną, tajemniczą, ale zbawczą obecność Bożą. On w dostrzegalny sposób objawia się ludziom oraz pozwala im w jakiś tajemniczy sposób uczestniczyć w swoim chwalebnym życiu już w czasie naszego ziemskiego życia. Prowadząc dalej to teologiczne rozważanie, przyjrzyjmy się słowu: „pascha”. Wywodzi się ono z języka hebrajskiego i aramejskiego, czyli języka, którym mówił Jezus. Wśród wielu znaczeń tego słowa na kartach Starego Testamentu zauważamy fakt z 12. rozdziału Księgi Wyjścia, gdzie czytamy, że anioł Pana poraził śmiercią pierworodnych synów rodzin egipskich, a ominął domy Izraelitów. Pascha oznacza tu pełne mocy i miłosierdzia przejście Boga przez Egipt i początek wyzwolenia ludu izraelskiego z niewoli egipskiej. W tym kontekście należy również zauważyć Paschę Jezusa, czyli przejście z tego świata do Ojca (J 13, 1). Dla nas jest to przejście z grzechu do odkupienia, a jednocześnie ostateczne przejście od śmierci do życia. Teraz możemy już zrozumieć, co znaczy wyrażenie „Misterium Paschalne”. Jest to tajemnica zbawienia, która wypełniła się przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa.

Popatrzmy też krótko na to, co charakteryzuje poszczególne dni Triduum Paschalnego

Czytaj więcej...

Przygotowani, by umrzeć i zmartwychwstać z Chrystusem?

Rekolekcje dla dorosłych oraz kolejne dni rekolekcji dla dzieci i młodzieży poprowadził ks. Bartłomiej Pergoł. Rekolekcjonista przypomniał wiernym wartość i znaczenie sakramentów świętych.

Według Katechizmu Kościoła Katolickiego "Sakramenty są skutecznymi znakami łaski, ustanowionymi przez Chrystusa i powierzonymi Kościołowi. Przez te znaki jest nam udzielane życie Boże. Obrzędy widzialne, w których celebruje się sakramenty, oznaczają i urzeczywistniają łaski właściwe każdemu sakramentowi. Przynoszą one owoc w tych, którzy je przyjmują z odpowiednią dyspozycją" (KKK 1131).

Sakramenty Nowego Prawa zostały ustanowione przez Chrystusa. Jest ich  siedem: chrzest, bierzmowanie, Eucharystia, pokuta, namaszczenie chorych, sakrament święceń i małżeństwo. Sakramenty te obejmują wszystkie etapy i wszystkie ważne momenty życia chrześcijanina: sprawiają narodzenie i rozwój chrześcijańskiego życia wiary, uzdrowienie i dar posłania. Widać w tym pewne podobieństwo, jakie istnieje między etapami życia naturalnego, a etapami życia duchowego (KKK 1210).

Bardzo ważnym etapem było przygotowanie do sakramentu pokuty i pojednania. Ks. Bartłomiej uświadomił wiernym jakich błędów powinni wystrzegać się przystępując do tego sakramentu. Dużą wagę przywiązał także do sakramentu małżeństwa, a  zwłaszcza do relacji małżeńskich (w tym różnic między odbiorem rzeczywistości przez kobietę i mężczyznę).

Podczas nabożeństwa pokutnego dla młodzieży, młodzi ludzie przedstawili przygotowaną wcześniej pantomimę. Przedstawiała ona walkę duchową, którą na co dzień toczy każdy z nas. Bóg szanuje wolną wolę człowieka, ale nigdy nie rezygnuje. Na drodze nawrócenia obsypuje łaskami i wspiera. Pantomima pokazała także, że Bóg jest pełnią szczęścia. Wszystko co dobre, pochodzi od Boga.

Niedziela Palmowa upamiętniająca uroczysty wjazd Pana Jezusa do Jerozolimy, była dla nas – oczyszczonych i duchowo przygotowanych – radosnym spotkaniem z pokornym Bogiem. To także czas dziękczynienia za rekolekcje. Dobre słowo i modlitwa płynące z serca oraz kwiaty były wyrazem wdzięczności parafian. Tak przygotowani oczekujemy na najważniejsze dla nas święta – Święta Wielkanocne.

Niedzielę Palmową zakończyła Droga Krzyżowa ulicami Garbatki. To namiastka drogi, którą przeszedł Jezus Chrystus niosąc Krzyż. Podczas nabożeństwa Krzyż nieśli mężczyźni, kobiety, dzieci i małżeństwa. Czy pomogłeś nieść Krzyż Jezusowi?

Młodzież należąca do KSMu przygotowała scenki, które ukazały problemy współczesnych ludzi. Co nas łączy a co dzieli, co adorujemy, co wybieramy? Wszystko co oddala nas od drugiego człowieka, oddala także od Boga. Drogę Krzyżową zakończyła pantomima do obejrzenia której serdecznie zachęcamy.